Twórcy ACVICTORY
Ubisoft Entertainment (dawniej Ubi Soft) – francuski producent i wydawca gier komputerowych z siedzibą w Montreuil-sous-Bois. Ma oddziały w 19 krajach, łącznie z rozwijającymi się studiami, m.in. w Montrealu, Toronto, Barcelonie, Północnej Karolinie (USA), Düsseldorfie, Mediolanie. Według danych z 2014 roku jest trzecim co do wielkości niezależnym wydawcą gier wideo w Europie, jak i w Stanach Zjednoczonych
W 1986 we Francji pięciu braci z rodziny Guillemont stworzyło Ubisoft jako przedsiębiorstwo wydające gry komputerowe. Yves Guillemont zawiązał współpracę z Electronic Arts, Sierra On-Line i MicroProse; koncerny te zaczęły rozpowszechniać gry Ubisoftu. Pod koniec lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku Ubisoft zaczął rozwijać się na rynkach zagranicznych, między innymi w Stanach, Wielkiej Brytanii i Niemczech[3].
Na początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku Ubisoft wprowadził w życie własny program rozwoju, co doprowadziło w 1994 roku do otwarcia studia w Montreuil we Francji, które później stało się główną siedzibą Ubisoftu. W tym samym roku Michel Ancel wymyślił postać Raymana, która od 1995 do mniej więcej 2007 roku miała poważną rolę w nowych grach video. W 1996 roku Ubisoft stał się publiczną firmą, która wciąż się rozwijała otwierając nowe siedziby już na całym świecie, między innymi w Szanghaju i Montrealu.
W roku 2000 Ubisoft objął amerykańską siedzibę Red Storm Entertainment, rozwijającego się studia, założonego przez pisarza Toma Clancy'ego[4]. Tom Clancy był już znany z tego, że tworzył świetne gry oparte na własnych książkach. W 2001 roku Ubisoft nabył Blue Byte Software, znane z serii Osadników. W ciągu roku 2003 wydawnictwo miało już swe jednostki w 22 krajach, z czego dziewięć jednostek miało swoją własną produkcję lub pełniło jakąś ważniejszą funkcję. Ubisoft odniósł w tym roku masę sukcesów. Miał gry, dzięki którym wydawnictwo zarobiło sporo pieniędzy. Były to między innymi: Tom Clancy's Splinter Cell, Prince of Persia: Piaski czasu, XIII, Rayman 3: Hoodlum Havoc i Tom Clancy's Rainbow Six 3: Raven Shield.
W latach 2002-2003 Ubisoft zarobił 453 miliony euro; w latach 2003-2004 suma urosła do 508 milionów euro. Od 2004 roku w Ubisofcie pracowało ponad 2350 osób, z czego ponad 1700 osób w produkcji. Yves Guillemot, jeden z pięciu braci – założycieli, jest obecnie prezesem Ubisoftu.
Pod koniec lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku i na początku obecnej dekady, Ubisoft zobowiązał się do posiadania gier online, biorąc się za Uru: Ages Beyond Myst, The Matrix Online oraz europejską i chińską operację EverQuestu. Wydawca założył ubi.com jako swoją główną stronę. Ale w lutym 2004 roku Ubisoft zrezygnował z prac nad Uru i wsparcia dla The Matrix Online. Mimo to tydzień później ogłosił nabycie Wolfpack Studios, twórców MMORPG i Shadowbane, a w lipcu 2004 roku Tom Clancy's Splinter Cell: Pandora Tomorrow Ubisoftu został wydany na Xboxa i PlayStation 2.
20 grudnia 2004 roku Electronic Arts (EA) wykupił 19,9% udziałów w firmie. Spowodowało to pojawienie się spekulacji zwiastujących wykupienie Ubisoftu. Nie doszło to jednak do skutku, a w lipcu 2010 r. EA sprzedało 15% udziałów w firmie[5].
20 sierpnia 2008 roku na targach Games Convention w Lipsku przedstawiciele Ubisoftu poinformowali, że wkrótce w Warszawie powstanie oddział tej firmy, który zajmie się dystrybucją jej tytułów na terenie Polski, a także będzie je polonizował również na konsole – pierwszym takim tytułem był Far Cry 2.
W listopadzie 2008 roku Ubisoft przejął studio Massive Entertainment od firmy Activision
Doniesienia / Przecieki
Jeszcze nie opadł kurz po wrzawie, jaka rozpętała się wokół niedopracowanego Assassin’s Creed: Unity, a na horyzoncie pojawia się kolejna odsłona przebojowej serii firmy Ubisoft. Jason Schreier z serwisu Kotaku – jeden z bardziej aktywnych i uznanych „detektywów” naszej branży – wziął na spytki ludzi pracujących dla francuskiego giganta, dzięki czemu poznaliśmy niemal pewne informacje na temat planów Ubisoftu na 2015 rok. Wygląda na to, że kolejna jesień przyniesie nam tylko jednego Assassin’s Creeda, przeznaczonego na pecety oraz konsole Xbox One i PlayStation 4 (Francuzi najwyraźniej dają siódmą generację w odstawkę, zgodnie z sierpniowymi zapowiedziami). Nowa gra ma nosić tytuł Assassin’s Creed: Victory i rozgrywać się w XIX-wiecznym, wiktoriańskim Londynie. Kotaku widziało kilkuminutowy zapis rozgrywki z tej produkcji i chociaż z oczywistych względów nie mogło się nim podzielić, to upubliczniło przynajmniej kilka kadrów z niego (rozrzuciliśmy je po tej wiadomości).
O fabule w Assassin’s Creed: Victory nie wiadomo właściwie nic – z gameplaya wynika tyle tylko, że raz jeszcze wcielimy się w jakiegoś asasyna i będziemy użerali się z templariuszami (czyli standard). Nieco więcej można powiedzieć na temat rozgrywki jako takiej. Podobnie jak Paryż w Unity, Londyn ma być wielki i odwzorowany w najdrobniejszych detalach (z oddaniem jego wyjątkowego klimatu na czele), oferując przy tym mnóstwo aktywności, jak chociażby hazard w pubach czy wyścigi uliczne karotami. Jedyną większą nowością na tę chwilę jawi się uzupełnienie asasyńskiego ekwipunku o wystrzeliwaną linę z kotwiczką, która pozwoli huśtać się po zadaszonych halach prawie jak Spider-Man.
Epoka wiktoriańska
Kiedy 20 czerwca 1873 roku na tron Wielkiej Brytanii wstąpiła osiemnastoletnia Wiktoria, nikt nie spodziewał się, że będzie ona panowała najdłużej ze wszystkich brytyjskich monarchów. Ojcem Wiktorii był Edward August Hanowerski, czwarty syn Jerzego III, króla Wielkiej Brytanii w latach 1760-1820, a matką była księżniczka Wiktoria Sachsen-Coburg-Saalfeld, córka Franciszka, księcia sasko-koburskiego na Saalfeld. Wiktoria odziedziczyła tron, gdyż trzej bracia jej ojca nie zostawili prawowitych następców. Wielka Brytania była już wtedy ugruntowaną monarchią konstytucyjną w której władca posiadał niewielką władzę. Jednakże Wiktoria starała się wpływać na politykę rządu i wybór ministrów. Stała się narodowym symbolem i jest utożsamiana z surowymi zasadami moralności.
Epoka wiktoriańska w historii Wielkiej Brytanii jest to okres rządów królowej, od czasu wstąpienia na tron aż do jej śmierci 22 stycznia 1901 roku. Był to okres pokoju, dobrobytu, wyrafinowanego wychowania oraz potęgi imperialnej państwa brytyjskiego. Charakteryzowała się ona wzrostem uprzywilejowanego społeczeństwa, rozwojem nowo zurbanizowanej klasy średniej, wzajemnym połączeniem świata dzięki telegrafowi i kolei, rozwojem handlu, tworzeniem uporządkowanych i regularnych ścieżek handlu, wzrostu gospodarki i produkcji. Jest też utożsamiana ze zmianami dokonanymi w społeczeństwie, skierowanymi na efektywny handel, uprzemysłowienie i urbanizację z równoczesnym zachowaniem stanowczego porządku społecznego i politycznego.
