Epoka wiktoriańska
Kiedy 20 czerwca 1873 roku na tron Wielkiej Brytanii wstąpiła osiemnastoletnia Wiktoria, nikt nie spodziewał się, że będzie ona panowała najdłużej ze wszystkich brytyjskich monarchów. Ojcem Wiktorii był Edward August Hanowerski, czwarty syn Jerzego III, króla Wielkiej Brytanii w latach 1760-1820, a matką była księżniczka Wiktoria Sachsen-Coburg-Saalfeld, córka Franciszka, księcia sasko-koburskiego na Saalfeld. Wiktoria odziedziczyła tron, gdyż trzej bracia jej ojca nie zostawili prawowitych następców. Wielka Brytania była już wtedy ugruntowaną monarchią konstytucyjną w której władca posiadał niewielką władzę. Jednakże Wiktoria starała się wpływać na politykę rządu i wybór ministrów. Stała się narodowym symbolem i jest utożsamiana z surowymi zasadami moralności.
Epoka wiktoriańska w historii Wielkiej Brytanii jest to okres rządów królowej, od czasu wstąpienia na tron aż do jej śmierci 22 stycznia 1901 roku. Był to okres pokoju, dobrobytu, wyrafinowanego wychowania oraz potęgi imperialnej państwa brytyjskiego. Charakteryzowała się ona wzrostem uprzywilejowanego społeczeństwa, rozwojem nowo zurbanizowanej klasy średniej, wzajemnym połączeniem świata dzięki telegrafowi i kolei, rozwojem handlu, tworzeniem uporządkowanych i regularnych ścieżek handlu, wzrostu gospodarki i produkcji. Jest też utożsamiana ze zmianami dokonanymi w społeczeństwie, skierowanymi na efektywny handel, uprzemysłowienie i urbanizację z równoczesnym zachowaniem stanowczego porządku społecznego i politycznego.
